Αυτό είναι πυκνό με λατρευτική γλώσσα: προσφορά, θυσία, άγιος, ευχάριστος (δεκτός), λατρεία. Και πάλι, ο Παύλος τραβάει από την πλούσια γλώσσα του αρχαίου συστήματος θυσιών που βρίσκεται στην Τορά. Αυτές οι λέξεις είναι βελούδινες στις εικόνες της λατρείας του OT.
Προσφορά. Αγγίσαμε αυτήν την έννοια στο ιστολόγιο της προηγούμενης εβδομάδας στο Rom 6. Αλλά αυτή η γλώσσα συχνά συνδέεται με την προσφορά. Παρουσιάζουμε. Στην περίπτωση του σημερινού μας κειμένου στα Ρωμαϊκά, ξαναπαρουσιάζουμε. Όταν κάνουμε την προσφορά, τη δίνουμε για το καλό του άλλου. Σε αυτή την περίπτωση, δίνουμε τα «σώματα» μας στον Θεό.
Τα «σώματα» είναι σημαντικά. σε αυτή τη σύγχρονη εποχή, είναι το μέσο με το οποίο υπάρχουμε. Η ίδια η λέξη μπορεί να αναφέρεται σε σώματα, νεκρά ή ζωντανά. Υπήρχε όμως και άλλη χρήση της λέξης τον πρώτο αιώνα. Μπορεί να αναφέρεται σε «σκλάβους», σώματα που χρησιμοποιούν οι άλλοι – απωθώ ενάντια στη σκέψη. Ο Παύλος, ωστόσο, δεν φοβάται να ταυτιστεί ως «δούλος» (Ρωμ 1:1· ο «υπηρέτης» στο NIV αποδυναμώνει την πραγματική ιδέα), και έτσι το να προσφερόμαστε στον έλεγχο κάποιου άλλου μπορεί να μην είναι πολύ μακριά. Λατρεύουμε, λοιπόν, όταν προσφέρουμε τον εαυτό μας, το σώμα μας, στον Θεό.
Θυσία. Αυτή η ιδέα μπορεί να μας διαφεύγει. Δεν έχουμε τίποτα στη σύγχρονη δυτική κουλτούρα που να μοιάζει με αυτό — κυριολεκτικά. Κυριολεκτικά, προερχόμενοι από το φόντο της Τορά, προσφέρουμε ένα ζώο (σε αντάλλαγμα για τον εαυτό μας;) στο βωμό. Στη συνέχεια, το ζώο καταναλώνεται στη φωτιά (ή μαγειρεύεται και στη συνέχεια σερβίρεται ως κοινό γεύμα). Μια κυριολεκτική θυσία θα μπορούσε να εορτάζει ή να μνημονεύει την ευχαριστία, την κοινωνία ή να σχετίζεται με τη συγχώρεση αμαρτιών. Η όλη υπόθεση ήταν αιματηρή, φρικιαστική, θορυβώδης και, από την πλευρά του πιστού, συχνά δαπανηρή.
Στην περίπτωση των θυσιών OT, το θύμα θανατώθηκε πριν τοποθετηθεί στο βωμό. Στη γλώσσα του Παύλου, πρέπει να προσφέρουμε το σώμα μας ως «ζωντανές» θυσίες. Ως εκ τούτου, η θυσία μας παίζει ρόλο στον τρόπο που ζούμε την καθημερινή ζωή.
Είναι αρκετά ενδιαφέρον ότι εκεί ακριβώς πηγαίνει ο Παύλος μετά από αυτήν την έκκληση να είμαστε ζωντανές θυσίες: μην θεωρείτε τον εαυτό σας περισσότερο από όσο θα έπρεπε… κάθε μέλος του σώματος ανήκει στα άλλα (12:3, 5). να είστε αφοσιωμένοι ο ένας στον άλλο (12:10). ευλογείτε αυτούς που σας διώκουν (12:14). ζείτε σε αρμονία μεταξύ τους (12:16). μην ανταποδίδετε κακό αντί κακό (12:17). Αυτοί είναι τρόποι με τους οποίους θεσπίζουμε το να είμαστε ζωντανές θυσίες.
Αγιος. Τρία επίθετα περιγράφουν το είδος των θυσιών που καλούμαστε να γίνουμε. Το πρώτο είναι ζωή; το δεύτερο, άγιοςκαι το τρίτο, ευχάριστος. Στο πιο απλό του, ιερό σημαίνει να αφιερώνεσαι στους σκοπούς του Θεού. Ιερό είναι να είσαι εξ ολοκλήρου αφοσιωμένος στις προθέσεις του Θεού. Στους Ρωμαίους ο Παύλος έχει κατά νου ότι προσφέρουμε τον εαυτό μας στον Θεό και σε κανέναν άλλον (θυμηθείτε, Ρωμ 6).
Το να γίνουμε άγιοι είναι κάτι που μόνο ο Θεός μπορεί να κάνει, αν και μπορούμε να συμμετέχουμε στη διαδικασία. Στη θεολογία, αυτή η διαδικασία ονομάζεται αγιασμός. Σε αυτό το κείμενο, ιερό είναι το πώς ο Θεός βλέπει την προσφορά των σωμάτων μας σε αυτόν. Προσέξτε ότι ο Παύλος είναι βέβαιος ότι μπορούμε να γίνουμε «άγιες» θυσίες.
Ευχάριστος. Εκτός από τη μία χρήση αυτής της λέξης στους Εβραίους, τις άλλες οκτώ φορές εμφανίζεται στα γραπτά του Παύλου (βλέπε Ρωμ 12:1-2· 14:18· 2 Κορ 5:9· Εφ 5:10· Φιλ 4:18· Κολ 3:20· Τίτος 2:9· Εβρ 13:21). Το Pleasing εμφανίζεται τρεις φορές στα Romans και όλα αυτά συνδέονται. Στο κείμενό μας εδώ, καλούμαστε να γίνουμε θυσία ευάρεστη ή αποδεκτή στον Θεό. Καθώς «μεταμορφωνόμαστε με την ανανέωση του νου μας», αποκτούμε την ικανότητα να «δοκιμάζουμε και να εγκρίνουμε» το θέλημα του Θεού που περιγράφεται ως «καλό, ευχάριστος, και πλήρης.“ Έτσι, σε μια αμοιβαία διαδικασία, είμαστε μια αποδεκτή θυσία που βελτιώνεται στις ικανότητές μας να διακρίνουμε το αποδεκτό θέλημα του Θεού. Πιο συναρπαστικό για μένα είναι ότι αυτή η λέξη στη συνέχεια —και για τελευταία φορά στους Ρωμαίους— εμφανίζεται στο Ρωμαίους 14:17–18:
