Παρατηρήστε ότι η γλώσσα της λατρείας είναι παντού σε αυτό το κείμενο. Εξαγορά. Παρουσίαση. Θυσία. Εξιλέωση. Έκχυση Αίματος. Αιτιολόγηση. Το φόντο μιας θυσίας ζώου στο βωμό είναι δυνατό σε αυτό το κείμενο. Όταν χρειαζόταν να εξηγήσει πώς μας έσωσε ο Θεός μέσω του Ιησού, ο Παύλος επέλεξε τη λατρευτική, ή λατρευτική, γλώσσα της Εβραϊκής Βίβλου, όπως βρίσκουμε στο Λευί 5:10: «Ο ιερέας τότε θα προσφέρει την άλλη [bird, in this case] ως ολοκαύτωμα με τον καθορισμένο τρόπο και κάνε εξιλέωση γι‘ αυτούς για την αμαρτία που διέπραξαν, και θα συγχωρηθούν».
Στο κείμενο του Παύλου, ο Θεός είναι ο ιερέας και ο Ιησούς είναι η θυσία. Είμαστε οι αμαρτωλοί που χρειαζόμαστε συγχώρεση. Ωστόσο, αυτό είναι μόνο το γυμνό περίγραμμα της πολυπλοκότητας αυτής της μεταφοράς σχετικά με το τι έχει κάνει ο Θεός για εμάς. Σε αυτό το σενάριο, ο Θεός «λατρεύει» με την προσφορά Χριστός, Χριστός «προσκυνάει» δίνοντας τον εαυτό του (χύνοντας το ίδιο του το αίμα – πέθανε για εμάς) και «λατρεύουμε» βιώνοντας τη συγχώρεση των αμαρτιών μας από τον Θεό, που ονομάζεται επίσης «δικαιωμένοι» ή έγινε σωστά με τον θεό. Η περίεργη αναφορά που κάνω στην «λατρεία» του Θεού προκύπτει επειδή σε αυτό το κείμενο, ο Θεός είναι ο ιερέας (ή μήπως ο Θεός κάνει επίσης την προσφορά;). Παρεμπιπτόντως, με μια πληρέστερη θεολογική προοπτική, ο Θεός προσφέρει επίσης τον εαυτό του ως ζωντανή θυσία που παρέχει το υπόβαθρο για το γιατί προσφέρουμε τους εαυτούς μας ως ζωντανές θυσίες στο Ρωμ. 12:1–3.
Μια μεγάλη μεταφορά της λατρείας σε αυτό το κείμενο είναι η ιδέα της «λύτρωσης», την οποία μερικές φορές απλώς εξηγούμε ως ο Θεός που μας αγοράζει από τον κόσμο ή τον διάβολο. Ωστόσο, η πλούσια εικόνα πίσω από τη λύτρωση, και η γλώσσα που σχετίζεται με τη λύτρωση, πηγαίνει πίσω στο βράδυ που ο Θεός γλίτωσε το πρωτότοκο του Ισραήλ (Εξ 12). Αργότερα, ο Θεός θα διατάξει τον Μωυσή και τον Ααρών να αριθμήσουν τους Λευίτες στην έρημο. ο αριθμός έφτασε στις 22.000 (Αριθμός 3:39). Έπρεπε επίσης να μετρήσουν τα πρωτότοκα μεταξύ του λαού εκείνη την εποχή, τα οποία έφτασαν τα 22.273 (Αριθμός 3:42). Ο Θεός «αντάλλαξε» τα πρωτότοκα με τους Λευίτες (22.000 με 22.000) και στη συνέχεια για να «εξαγοράσει» τα 273 πρωτότοκα, συγκεντρώθηκαν πέντε σέκελ για τον καθένα και αυτά τα χρήματα χρησιμοποιήθηκαν για τη διατήρηση της ιεροσύνης (Αριθμός 3:48). Αυτό είναι λίγο μακριά, το ξέρω, αλλά η αναλογία θα ήταν ότι ο Θεός μας έχει λυτρώσει τώρα για να είμαστε ένας ξεχωριστός, ξεχωριστός λαός, για τους σκοπούς του Θεού.
Η μεγαλύτερη ιδέα εδώ είναι ότι ο Χριστός ήταν κατά κάποιο τρόπο η θυσία της εξιλέωσης (μία λέξη στο πρωτότυπο: hilasterion). Οι μελετητές έχουν παλέψει με το ακριβές νόημα αυτού, αλλά η γενική ιδέα πίσω από αυτήν την εικόνα είναι ότι ό,τι εμπόδιζε τη σχέση μας με τον Θεό έχει αφαιρεθεί. Αυτό που έκανε ο Θεός μέσα και μέσω του Χριστού (που έδωσε τον εαυτό του για εμάς) έχει πλέον αποκαταστήσει τη σχέση μας με τον Θεό. Λυτρωθήκαμε (ανήκουμε στον Θεό) και οι αμαρτίες μας συγχωρούνται (άρα, δεν υπάρχει εμπόδιο για να μας εμποδίσει το δρόμο προς τον Θεό), και κατά συνέπεια, αγιαζόμαστε, αγιοποιούμαστε.
Ωστόσο, καθώς επεξεργαζόμαστε την εξήγηση αυτών των μεγάλων μεταφορών της λατρείας, αυτό που φαίνεται ξεκάθαρο είναι ότι ο Θεός είναι το πρωτότυπο, το παράδειγμά μας, το μοτίβο μας για το τι σημαίνει να δίνεις τον εαυτό σου (δεν είναι αυτό λατρεία με λίγα λόγια;). Έτσι, ενώ η προσφορά του Ιησού για τον εαυτό του είναι μοναδική, είναι επίσης το παράδειγμά μας.
Καθώς εξερευνούμε περισσότερο στους Ρωμαίους για τη φύση της λατρείας, θα ανακαλύψουμε ότι προσφέρουμε τον εαυτό μας στον Θεό (Ρωμ 6:13) ως ζωντανές θυσίες (12:1) για χάρη των άλλων (14–15). Όπως ο Παύλος, θα κάνουμε ιερατική υπηρεσία όταν μοιραζόμαστε το Ευαγγέλιο, έτσι ώστε και άλλοι να γίνουν προσφορές αποδεκτές στον Θεό, αγιασμένες από το Άγιο Πνεύμα (15:16).
Το να λατρεύουμε τον Θεό είναι πραγματικά πώς γινόμαστε περισσότερο σαν Θεός. Την επόμενη εβδομάδα θα εξερευνήσουμε πώς το βάπτισμά μας ήταν ο πρώτος τρόπος που προσφέραμε τον εαυτό μας στον Θεό.
