Όταν κοίταξα πολύ προσεκτικά το βάπτισμα στο προς Ρωμαίους 6, ανακάλυψα με έκπληξη πώς ο Παύλος βλέπει το βάπτισμά μας ως αποφασιστική στιγμή λατρείας. Ήξερα ότι η γλώσσα της μυστικιστικής ένωσης ήταν εκεί. Ξέρετε, αυτά τα πράγματα σχετικά με το να είμαστε ενωμένοι με τον Χριστό στο θάνατό του και έτσι και να ενωθούμε μαζί του στην ανάστασή του (Ρωμαίους 6:3–7). Η γλώσσα αξίζει να συλλογιστεί κανείς. Ο Παύλος λέει ότι ήμασταν ενωμένοι (βαθιά εμφυτευμένοι) στον θάνατο του Ιησού και επίσης στην ανάστασή του, δηλαδή, έχουμε συνδεθεί με τον Ιησού σε μια σχετική εμπειρία. Έτσι, το βάπτισμά μας με κάποιο τρόπο συμμετέχει στο θάνατο, την ταφή και την ανάσταση του Ιησού και επίσης μας προετοιμάζει για την ημέρα που ο Ιησούς θα μας αναστήσει από τους νεκρούς. Πιο πολύ, αυτός ο ρυθμός του θανάτου, της ταφής και της ανάστασης έγινε το τραγούδι της ζωής της μαθητείας.
Μου έκανε εντύπωση όταν ήμουν νέος ότι το βάπτισμα ήταν μια αναπαράσταση του θανάτου, της ταφής και της ανάστασης του Χριστού. Φυσικά, το δίδαξαν αυτό για να βεβαιωθώ ότι κατάλαβα ότι το βάπτισμα ήταν με κατάδυση και με κανένα άλλο τρόπο. Ο Παύλος έχει πράγματι κάτι πολύ βαθύτερο στο μυαλό του. Καθώς ο Ιησούς πέθανε για να αμαρτήσει για όλους, ζει τώρα για τον Θεό και το ίδιο πρέπει να κάνουμε κι εμείς. Έτσι, όπως σηματοδοτείται από το βάπτισμά μας, η αμαρτία δεν πρέπει να ξαναζήσει μέσα μας (6:11–12). Σε αυτό το σημείο, ο Παύλος διδάσκει,
